Reisverhalen

Reisverslag Java-Bali (22 juli 2003 t/m 14 augustus 2003)

Het Schone Streven nam ons mee naar Indonesië
Voor een rondreis van zo'n drieëneenhalve week.
Nou, dat was voor ons een hele onderneming,
Waarnaar ik persoonlijk als een berg opkeek.
In een vliegmasjien vol koffers en toeristen
Vingen wij de lange reis op Schiphol aan
In de hoop en in de vaste overtuiging
Uren later op Jakarta's grond te staan.

Op het vliegveld van Jakarta even kijken
Welke mensen hoorden bij dezelfde groep.
Nou, dat viel niet tegen naar al snel zou blijken.

Even later stonden we samen op de stoep

In een kringetje rond een zekere Suryadi,
Die voor ons de gids en onze houvast zou zijn.
Nou dat heeft die arme jongen echt geweten.
Hij is blij als deze klus geklaard zal zijn.

De eerste pleisterplaats was een hotel bij Bogor.
Mooi, vier sterren en een hele luxe sfeer.
We gingen van daaruit naar Bogor en Jakarta.
Mensenlief, wat toch een chaos in 't verkeer.

Het paleis van Megawati is een plaatje
En de Botanische tuin mag er ook zijn.
Maar als de president zo'n huis en ook zo'n tuin heeft,
Waarom wonen al die anderen dan zo klein?

Hoe een schip in de oude haven van Jakarta
Elke dag weer wordt geladen en gelost
Gingen wij bekijken op de eerste ochtend.
En dat stuitte mij een weinig tegen de borst.
Ik zag lange rijen mannen zwaar beladen
Met een zak of met een balk het schip in gaan.
Of eruit ik kon dat echt niet altijd volgen.
Maar voor drie euro konden zij niet blijven staan.

Even op bezoek in 't openlucht museum.
Yadi had gezegd: "Da's net Madurodam.
Het is gebouwd om Indonesië te bewaren."
Lieve mensen, ik wist niet wat me overkwam.
Ik had gerekend op een prachtig miniatuurpark.
Net zoals dat ministadje bij Den Haag.
Maar ik zag levensgrote huizen en gebouwen.
Of dat in Madurodam past is de vraag.
Bij de uitgang even wachten nog op Ronnie.
Die ging op visite bij zijn oudste zus.
Hij had haar heel lang niet gezien en vandaag kon ie.
Maar de bus terugvinden bleek een hele klus.

's Avonds na het eten toch maar vroeg gaan slapen.
Vroeg uit de veren, koffers pakken, alles mee.
Want er was een lange rit te gaan naar Bandung.
Onderweg bij Gunung Mass wachtte de thee.

Tangkuban Perahu is een grote krater
Met een geiser en daar gingen we ook naar toe.
Ik ben intussen souvenirverkopershater.
Van die gasten word je onbeschrijflijk moe.
In de middag naar de Angklungschool "Pak Ujo".
Meer dan honderd kinderen, iedereen deed mee.
Groot en klein, veel kleuren en veel mooie kleren.
Aan 't eind van 't liedje speelden wij ook heel gedwee.

's Anderendaags alweer op weg naar Pangandaran.
Onderweg een heel erg interessante stop.
Naar de enige Hindoetempel in West-Java
Werden wij gebracht met paard en kar en vlot.
Daar stond een meisje tot haar middel in het water.
Met een zeef was zij daar op garnalenvangst.
Ze vroeg wel duizend rupiah voor elke foto.
Toen wij vertrokken waren lachte zij het langst.

's Avonds op 't terras wat armbandjes bestellen.
En de dag daarop alweer naar 't Apenbos.
Daar werd ik aan gevallen door zo'n grijze rakker.
Daarbij mepte ik mijn camera total-loss.

's Middags in de boot een tocht naar de Green Canyon.
Mensenlief, wat was dat onvoorstelbaar mooi.
Veel natuur, veel water en veel mooie beelden.
Voor de schipper ook een welverdiende fooi.

Met de becak in een file naar de kampong.

Ik Heb heel mijn leven zoveel mensen niet begroet.
Alle kinderen onderweg die riepen "Hallo".
Volgens mij betekent dat hier: "Krijg ik snoep?"

's Middags mochten we met zijn allen op de foto.
Een verkleedpartij ging daar nog aan vooraf.
Iedereen zei tot elkaar: "Je staat voor joker",
Maar het moet gezegd: de portretten waren af.

Yogyakarta is een stad met veel bedrijven:
Zilversmeden, leerbewerken kun je er zien.
Ze vertellen je precies hoe of je batikt
En hoe je van je centen afkomt bovendien.

's Avonds gingen we kijken naar de Ramayana,
een balletvoorstelling met klassiek verhaal.
Ik genoot van de muziek en van de dansen
En van de danseressen ook, maar da's normaal.

Ook op Java heeft men zo zijn wereldwonder.
En dat bouwsel noemt men hier Borobudur.
Dus die Buddahtempel gingen we beklimmen
En geloof me dat is nog een hele toer.
Ruim tweehonderd treden moesten we naar boven.
Ik weet niet hoeveel Buddahbeelden ik heb gezien.
Op de Prambanan zag ik er echt geen eentje.
Zou dat dan een Hindoetempel zijn misschien?

's Nachts om één uur op voor een tochtje naar de Bromo.
Om de zonsopkomst te zien op deze vulkaan.
En dan op een paardje rijden naar de krater.
Nou dat hebben we met zo'n dertig man gedaan.
Smalle kronkelwegen en ook grote dieptes
Hebben we op de terugweg pas gezien.
Het was wel de moeite waard om er te komen.
En we hebben er staan kleumen bovendien.
Onderweg bleek het echt vreeselijk koud te worden,
Heel de mutsenwinkel werd dus leeg gekocht.
En ook sjaals en truien hebben we gevonden.
Het zal ze heugen dat we hen hebben bezocht.
Ruim een half uur hebben we nog moeten wachten.
Tot de zon daar opkwam, zoals net gezegd.
Daarna op naar de vulkaan voor de echte climax.

Velen hebben daar hun grenzen echt verlegd.

In Kalibaru staan een schooltje en een weeshuis.
En daar zijn we uiteraard naar toe geweest.
Ze zullen daar de run op de albums nooit vergeten.
Voor eenieder was het een geweldig feest.
Ik heb genoten van die kleine mokkakindjes.
Tegen mijn vrouw zei ik nog: "Ik neem er eentje mee."
Maar zij zei rustig: "Zou je dat wel doen, Kees,
Thuis is er nog een en dat hebben we er twee".

En als toetje bij de reis nog even Bali,
Als je in de buurt bent, moet je daar toch zijn geweest.
En ik had van heel veel mensen al begrepen:
Een vakantie op dat eiland is een feest.
Nou, dat viel in het begin een beetje tegen.
Smalle wegen, te veel tempels en zo meer.
Heel veel winkeltjes, verkopers langs de wegen.
Da's meer van 't zelfde, dacht ik zo keer op keer.
Maar de tweede dag was het een heel stuk beter.
Met een man of zestien gingen gingen we op pad.
Hebben weer naar een balletverhaal gekeken.
Indrukwekkend, maar niet de stoel waar ik op zat.
Toen nog vliegers en veel houtsnijwerk bekeken

En de lunch genoten aan een kratermeer.
Op die dag ben ik voor Bali ook bezweken,
Maar genoten heb ik van Java toch veel meer.
Ik had eigenlijk iedereen nog willen noemen
In dit zeer globaal relaas van deze reis.
Maar dan was ook nog lang aan het einde niet gekomen.
En dat moet er toch van komen, naar ik vrees.
Een exceptie wil ik echter toch wel maken.
Het is de busbemanning die ik toch even noem.
En om dan toch tot volledigheid te raken
Noem ik Yadi, hij is onze kampioen.
Onze reisleider, dat was dus Suryadi,
Geen familie, zei hij, wel dezelfde naam.
Ik heet geen Wibi, zei hij, noem me dus maar Yadi.
En dat hebben we drie weken lang gedaan.
Nou, die Yadi heeft geweldig mooie plannen
Met arme kinderen daar in Pangandaran.
Daar ging hij steeds enthousiaster van vertellen.
Dat we besloten hem te helpen waar het kan.
Opa, oma. Kein, Yvon, Eliza en Lenie,
Petra Ronny, Benno, Nicky, Leo, Riet,
Wim, Mirella, Pascal, Lenie, Toin en Petra,
Adrie, Theo en wie heb ik nou nog niet ?
Henk en Lenie, Fenne, Marian en Peter,
Richard, Sylvia, Sven, Sraar en Marjolein,
Gonny, Yadi en de busbemanning zeker:

Ik ben blij dan ik jullie reisgenoot mocht zijn!!!